چکامهصدا - احسان افشاری
انتشار اشعار شما در چکامه چکامه در اینستاگرامقلم گرفتم و دردا قلم نمی گیرد
که آتشِ من و هیزم به هم نمی گیرد
کسی نشان حضور از عدم نمی گیرد
خوشم که مرگ مرا دست کم نمی گیرد!
اگر چه دور و برم جز خطر نمی بینم
علاج واقعه را در سفر نمی بینم
به جز غبارِ قدم پشت سر نمی بینم
و هیچ عاقبتی در هنر نمی بینم
نخواه دشنه ی تن تشنه را غلاف کنم
نخواه بردگی عین و شین و قاف کنم
قلم به دست گرفتم که اعتراف کنم
حساب آینه را با غبار صاف کنم
صدای گنگِ مرا از سراب می شنوید
ستاره خواب کنید، آفتاب می شنوید
از این دقیقه فقط آب و تاب می شنوید
شنیدم آنچه شنیدم، جواب می شنوید!
به این شقایقِ در اضطراب گوش کنید
به این پرنده ی در اعتصاب گوش کنید
موظفید به حرف حساب گوش کنید
به نطق آخرم عالیجناب گوش کنید!
خدای عهد شکن، عشق بود حالا نه
ترانه ی قدغن، عشق بود حالا نه
همیشه روی سخن، عشق بود حالا نه
سلاحِ آخر من، عشق بود حالا نه
هزار تیرِخطا از کمان گریخته است
همان که گفت کنارم بمان گریخته است!
شهاب وحشی ام از آسمان گریخته است
چگونه از تو بگویم، زبان گریخته است!
قلم گرفتم و دردا قلم نمی گیرد
که آتش من و هیزم به هم نمی گیرد
کسی نشانِ حضور از عدم نمی گیرد
خوشم که مرگ مرا دستِ کم نمی گیرد
نخواه دشنه ی تن تشنه را غلاف کنم
نخواه بردگیِ عین و شین و قاف کنم
قلم به دست گرفتم که اعتراف کنم
حساب آینه را با غبار صاف کنم
همین شما که پذیرای شعر من بودید
مگر نه آنکه به وقتش لب و دهن بودید؟!
به تیشه ای نرسیدید و کوه کن بودید
و توشه ای هم اگر بود راهزن بودید!
صدف ندیده به گوهر رسیده اید عجب!
چراغ کشته به مجمر رسیده اید عجب
به خط هفتم ساغر رسیده اید عجب!
دو خط نخوانده به منبر رسیده اید عجب!
هلاکِ مخمصه ام دستبندتان پس کو
درخت های زمستان پسندتان پس کو
سرِ جنازه ی شعر، آب قندتان پس کو
چهارپاره شدم، نیشخندتان پس کو!؟
کلید مخمصه را در قفس گذاشته اید
کلاهِ شعبده از پیش و پس گذاشته اید
کجا فرار کنم خار و خس گذاشته اید
مگر برای دویدن نفس گذاشته اید!؟
آی شعر، رفیقانِ راهزن داری
برهنه ای و در اندوه، رختکن داری
غریبی و سر هر کوچه انجمن داری
چقدر هم که به هر دسته سینه زن داری
پی مزارِ تو با التهاب می آیند
خدا قبول کند با نقاب می آیند
فرشته اند و به قصد عذاب می آیند
به وقت تیشه زدن با گلاب می آیند
کتاب معجزه را کنج غار پنهان کن
هر آنچه داشتی از روزگار پنهان کن
ستاره از شب دنباله دار پنهان کن
فقط نفس بکش اما بخار پنهان کن
نصیحتی کنم انگور را تمام نکن
اگر شراب نیانداختی حرام مکن
شرابِ شعر منم، از غریبه وام مکن
مرا مقایسه با شاعرانِ خام مکن
که در مقایسه از دودمان خیامم
نه گوش به به و چه چه، نه چشمِ انعامم
به گوش عالم و آدم رسید پیغامم
حریفِ گوشه ی میخانه های بدنامم
مباد سیلیِ محکم کنند شعرم را
شعارهای دمامدم کنند شعرم را
مباد قبله ی عالم کنند شعرم را
به روزِ واقعه پرچم کنند شعرم را
متاع شعر و شرف سرسری فروخته ای
ولی به حجره ی بی مشتری فروخته ای
تو را به من چه که دُر درّی فروخته ایی
مبارک است، به خوکان پری فروخته ای
حرامِ باد شدی، خاک در دهانت باد
دهان دریده ترین شب نگاهبانت باد
کلاغِ صبحِ مه آلود، نوحه خوانت باد
مرا به سنگ زدی، شیشه نوش جانت باد
مرا سیاه نکن آدمِ ذغال فروش
مرا چکار به این کوچه های فال فروش
مرا چکار به این قوم قیل و قال فروش
گرفته حالم از این شهرِ ضد حال فروش
از این اجاقِ رها ماندهِ دود سهم من است
یکی نبودِ جهانِ کبود سهم من است
و کوه نعره زد اینک صعود سهم من است
به قله رفتم و دیدم فرود سهم من است!
اگر چه دور و برم جز خطر نمی بینم
علاج واقعه را در سفر نمی بینم
به جز غبارِ قدم پشت سر نمی بینم
و هیچ عاقبتی در هنر نمی بینم
من ایستاده شکستم، اقامه بهتر از این؟!
قلم شدم که بخوانید، نامه بهتر از این؟!
یکی برید و یکی دوخت، جامه بهتر از این
رسیدم و نرسیدم، ادامه بهتر از این؟!
به لطف شعر، دل از دلبران ندزدیم
از این بساط ِسگی استخوان ندزدیدم
اگر نداشتم از دیگران ندزدیدم
من از حیاطِ کسی نردبان ندزدیدم
قسم به جان درختان تبر نساخته ام
برای بتکده ای دردسر نساخته ام
و با فروش قلم سیم و زر نساخته ام
برای هیچ کسی هم که شر نساخته ام
همیشه پشت سخن آیه ی سکوت منم
هزار چهره ی پوشیده در قنوت منم
زبانِ سوخته ی جنگل بلوط منم
و پشت جاذبه ها سیبِ در سقوط منم
و بازمانده ی دنیای درد، ما بودیم
کسی که دید و فراموش کرد، ما بودیم
صدای حنجره ی سرخِ درد، ما بودیم
سکوت بین دو فنجانِ سرد، ما بودیم
کفافِ حسرت ما را زمین نخواهد داد
زمانه هم که به جز نقطه چین نخواهد...
کسی به مشق درست آفرین نخواهد داد
جوابِ اشک به جز آستین نخواهد داد
وااییییی خیلی خوبه
بسیار عالی بود...
خیلی لذت بردم