میلاد حضرت فاطمه (س)

علت غائی بر کون و مکان دانی کیست؟
سبب خلقت پیدا و نهان دانی کیست؟

جان پنهان شده در جسم جهان دانی کیست؟
نقطه دایره رفعت و شان، دانی کیست؟

فاطمه مظهر اجلال خدا جلّ و جلال
–

فاطمه عصمت کل کنز خفیّ ازلی
فاطمه عالمه از حق به خفی و به جلی

فاطمه روح نبی همسر و همتای ولی
فاطمه عالیه‌ای کش نبد از زوج علی

فرد و بی مثل بُد آن گونه که حیّ متعال
–

کاف و نون، کافش کاف کرم فاطمه بود
نون آن حرف نخست از نعم فاطمه بود

نفخه روح در آدم ز دم فاطمه بود
گل آدم ز تراب قدم فاطمه بود

ورنه آدم شدنش تا به ابد بود محال
–

طایر وهم که از منظر عنقا گذرد
به یکی پر زدن از گنبد خضرا گذرد

کی به کاخ شرف زهره زهرا گذرد
بلکه جبریل اگر خواست بدانجا گذرد

همچو پروانه ازو پاک بسوزد پر و بال
–

گرچه خلقان حرمی گشته کنشتی
نشوند دور از نیکی و نزدیک به زشتی نشوند

باز غرقند اگر داخل کشتی نشوند
معترف تا که نگردند بهشتی نشوند

به کنیزی و غلامیش چه نسوان چه رجال
–

مهر او بهر دل هالک و ناجیست محک
آن بدل گیر که من اَعرَضَ عنها فَهَلک

هست خاک قدمش سرمه چشمان ملک
تا به خاک ره آن بدر زند بوسه فلک

قامت خویش کمان ساخته مانند هلال
–

ای ترا آسیه و مریم و هاجر، حوّا
خادمه در پی کسب شرف و شان بسرا

در مدیح تو همین بس بود ای سرّ خدا
کابتدا نام تو فرمود ز اصحاب کساء

ز خداوند ملایک چو نمودند سؤال
–

خواندن واجبت ار خود نبود امکانم
یعنی از کفر بود این که خدایت خوانم

کافرم گر ز خدا بنده جدایت دانم
چه توان گفت که در وصف تو من حیرانم

ای خدا را نظر و جلوه و مرآت و جمال
–

با چنین جاه و شرف ای شده مات تو عقول
قصد آزار تو کردند چرا قوم جهول

وان سفارش که بحق تو همی کرد رسول
رفتشان سر بسر از یاد و نمودند قبول

بهر خود قهر خدا خشم نبی سوء مآل
–

خوب گشتند پس از مرگ پدر دلجویت
که زدند امت دون، سیلی کین بر رویت

بشکستند گه از تخته در، پهلویت
زان تطاول که چرا خست عدو بازویت

چون دهم شرح که دل خون بود و ناطقه لال
–

بر در خانه‌ات ای خاک درت عرش عُلا
آه کافروخت عدو آتشی آن سان به ملا

که نهانی شررش رفت سوی کرببلا
سوخت خرگاه شه تشنه دل اهل ولا

ساخت سرگشته صحرا ز شه دین، اطفال
–