عاشقانه

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش
اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش

قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده
صدای نازک برخورد چینى با النگویش

مضاعف می کند زیبایی اش را گوشوار آنسان
که در باغی درختی مهربان را آلبالویش

کسوف ماه رخ داده ست یا بالا بلای من
به روی چهره پاشیده ست از ابریشمِ مویش؟

اگر پیچ امین الدوله بودم می توانستم
کمی از ساقه هایم را ببندم دور بازویش

تـو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی
یکی با خنده ى تلخش، یکی با برق چاقویش

قضاوت می کند تاریخ بین خان ده با من…
که از من شعر می ماند و از او باغ گردویش

رعیّت زاده بودم، دخترش را خان نداد و من
هزاران زخم در دل داشتم این زخم هم رویش!

دیگر به یک دنیا نخواهم داد جایت را
من دوست دارم زندگی بادست هایت را

از بی قراری های قلب من خبر دارد
بادی که می دزدد برای من صدایت را

زوی زمین بودی و من در ماه دنبالت
باید ببخشی شاعر سر به هوایت را

تسخیر تو سخت است آنقدری که انگاری
در مشت خود جا داده باشم بی نهایت را

زود است حالا روی پاهای خودم باشم
از دست های من نگیری دست هایت را

هرکس تو را گم کرد، دنبال تو در من گشت
انگار می بینند در من ردپایت را

بگذار تا دنیا بفهمد مال من هستی
گنجشک ها، خانه به خانه ماجرایت را

وقتی پر است از خاطراتت شعرهای من
باید بنوشی با خیال تخت چایت را

ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﯼ
ﺍﺯ ﻗﻮﻡ تکفیرى ﺩﺍﻋﺶ ﻫﻢ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺗﺮ!

ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ میگوید
ﺍﻭﺍﺯﻩ ﺍﺕ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺮ!

ﺷﺐ ﭘﺮﺳﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﮑﺮﺕ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ
ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﻌﺮ مى زاید

ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﺍﺧﺮ ﺷﺎﻡ ﺳﮓ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ
ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﯽ ﺗﺮ!

ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﺭﺩﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ

ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ
ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﻣﻔﻘﻮﺩﺍﻻﺛﺮ ﻫﺎ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺗﺮ!

جمعه، غروب، همهمه ی شهر نکبتی
الاکلنگ، تاب و یک پارک دولتی

یک دو سه… تا هزار و نود هم شمرده است
نفرین به انتظار – همین بمب ساعتی –

آمد دوباره مثل عروسک ستاره پوش
من ترمزم بریده ولی با چه جراتی…

هی پا به پا نکن، دِ بگو دیر می شود
اینجا نایست توی گلو بغض لعنتی

خانم سلام … نه … من که گدایی نمی کنم!
عاشق شدم که چشم تو اصلا قیامتی

-گمشو! “صدای خواهش دستی بریده شد”
گفتم بزن به چاک لجن مرد پاپتی

از روی دنده های چپش حرف می زند
حالا کبود می شود این رنگ صورتی

چیزی شبیه حرمت حوا شکسته بود
زن در کنار جاده رها… بعد مدتی

ترمز، نوار هایده، بانو سوار شد
گم شد میان لفظ “خیابان” به راحتی

ته مانده های خانمِ رویا که دود شد
بعدش مچاله می شود این مرد پاکتی…

دامنت کوتاه اگر آمد پشیمانی چرا
خنده از روی تظاهر، اخم ِ پنهانی چرا

چشمهایت معرکه، چاقوی ابرویت بلا
دخل من آورده ای، دیگر رجز خوانی چرا!

لرزه ات کم بود تا در خود فرو ریزم شبی
اینهمه پس لرزه های بعد ویرانی چرا!

ماه ِ کُردی! کشته ات در بیستون جا مانده است
دیگر این رقص ِ سنندج تا مریوانی چرا!

نه سوالی نه جوابی، خودسر و بی پرس و جو
می بری با خنده از من دل به آسانی چرا

باغت آبادان! به محصولاتِ میهن قانعم!
این تکانِ شاخه های سیب لبنانی چرا!

من خمار خمره ای از بوسه ام بانو شراب!
با لبان چون تویی، انگور شاهانی چرا!

دوست داری غرق در دریای زیبایی شوم؟
بادبانِ روسری بر موی توفانی چرا!

نه اذان، ناقوس میخواهم، کلیسایت کجاست
تا تو هستی مریمم، دین مسلمانی چرا!

گفته بودی سعدی ِ شعر ِ معاصر میشوم
بردی ام از یاد و شعرم را نمیخوانی چرا!

دیوانگی ها گرچه دائم دردسر دارند
دیوانه ها از حال هم امّا خبر دارند

آیینه بانو! تجربه این را نشان داده:
وقتی دعاها واقعی باشند اثر دارند

تنها تو که باشی کنار من دلم قرص است
اصلاً تمام قرص ها جز تو ضرر دارند

آرامش آغوش تو از چشم من انداخت
امنیتی که بیمه های معتبر دارند

«مردی» به این که عشق ده زن بوده باشی نیست
مردان ِقدرتمند، تنها «یک نفر»  دارند!

ترجیح دادم لحن پُرسوزم بفهماند
کبریت های بی خطر خیلی خطر دارند!

بهتر! فرشته نیستم ، انسانِ بی بالم
چون ساده ترکت می کنند آنان که پَر دارند

می خواهمت دیوانه جان! می خواهمت، ای کاش
نادوستانم از سر تو دست بردارند…