روز زن و روز دختر

کابوس های هر مرد
از ساختمانی شروع می شود
که پشت پنجره ی آشپزخانه اش
هیچ زنی با پیراهن حریر و کبریت
نه زیر کتری را روشن کرده است
و نه برای صبح های بدرقه
دست تکان میدهد…

دختری از حوالی عشقی
از بلندای کوی دلداری

دختری از حریم بارانی
در دل تپه‌های گلکاری

دختری که نشسته در شعرم
با تمامی زیر و بم هایش

دختری را که دوست میدارم
دختری را که دوست میداری

آنچنان دلنواز و محجوبی
که نیایی به چارچوب غزل

مثل تصویر روی قلک‌ ها
یا که قلیان عهد قاجاری

من خودم آمدم درون قفس
توی بن بست سینه ی تنگت

بخدا هیچ جا نخواهم رفت
گر درش را تو باز بگذاری

عشق یک اتفاق عادی نیست
ازدحامی ز رقص آینه هاست

بایدم مثل جان نگه دارم
بایدت حرمتش نگه دارى

به زن ها بگویید
برای نظامی هایشان
آرایش غلیظ کنند
برقصند و آواز بخوانند
و جلوی ریختن خون
هزاران هزار آدم بی دفاع را بگیرند!

به زن ها بگویید
موهایشان را باز کنند
و در خانه، برهنه راه بروند
تا عطر زنانگی شان
همسران شان را گیج کند
و از فکر جنگ بيرون بيايند!

به زن ها بگویید،
زیبایی شما
از هر فرمانده ای، فرمانده تر است!
زیبا بگردید
وبا زیبایی تان دستور بدهید
كه از فرمان، سر پیچی کنند!

به زن ها بگویید
زیبایی شما
مرگ را هم می کُشد…!

هر شاعری زنی را دوست دارد
که در چشمانش دریا را دیده است
و از لب هایش شراب نوشیده.
و هر شب
خیالش را تنگ در آغوش می کشد.

در هر شعری
زنی جریان دارد…
مگر می توان زنی را دوست نداشت
و شعری سرود ؟!

شعرهای من
لنگ شراب لب هایت هستند .
کی به دیوان خسته ی من جان می دهی؟!