میلاد امام حسین (ع)

عید است و جهان روضه ی رضوان حسین است
از عرش الی فرش، گلستان حسین است

با گریه ی شوق نبی و حیدر و زهرا
چشم همگان بر لب خندان حسین است

تنها نه به سویش شده فطرس متوسّل
خلق دو جهان دست به دامان حسین است

ای خیل ملک حرمت او پاس بدارید
کاین طایرِ پرسوخته، مهمان حسین است

میلاد حسین آمده سر تا به قدم گوش
زیرا که خداوند ثناخوان حسین است

«فطرس» طلب عفو کن از یوسف زهرا
العفو بگو، عفو به فرمان حسین است

گمراه نگردید که مصباح هدایت
تا روز جزا حُسنِ فروزان حسین است

آدم نه فقط بر در او برد توسّل
عالم به سر سفره ی احسان حسین است

آزادگی و غیرت و ایثار و شجاعت
این چار، الفبای دبستان حسین است

با خون شهیدان بنویسید و بخوانید
این بیت که سرلوحه ی دیوان حسین است

سردادن و مهلت به ستمکار ندادن
خط و هدف و مکتب و ایمان حسین است

گر تشنه لبِ آب بقایید، بیایید
سرچشمه ی آن در لبِ عطشان حسین است

شیعه است که تا دامنه ی صبح قیامت
با آتش دل شمع شبستان حسین است

ای شیعه مکن بر دگران باز درِ دل
این خانه ی آتش‌زده از آن حسین است

خونی که از آن یافت جهان رنگ خدایی
والله قسم خون جوانان حسین است

تا صبح قیامت به سر نیزه عیان است
هفتاد و دو آیه که ز قرآن حسین است

بر گوهر اشکش نتوان یافت بهایی
آن دیده که می‌گرید و گریان حسین است

در معرکه ی عشق نگه کن که ببینی
سرها همه چون گوی به چوگان حسین است

اعجاز مسیحا کند از زخم تن خود
هر کشته که افتاده به میدان حسین است

حاشا که ز شمشیر ستمگر بهراسیم
در سینه ی ما چاک گریبان حسین است

هرگز نرود آبش با کفر به یک جو
تا امت اسلام، مسلمان حسین است

حق است اگر ناز فروشیم به فردوس
زیرا دل ما روضه ی رضوان حسین است

«میثم» اگر امروز ز قرآن خبری هست
این از اثرِ فتح نمایان حسین است

نوری به نسل ساقی کوثر اضافه شد
ماهی به روی دامن مادر اضافه شد

مولودی آمد و نمک نان خلق شد
بر رزق سفره ها دو برابر اضافه شد

وقتی که پا به روی زمین زد خدای عشق
از این به بعد واژه ی نوکر اضافه شد

امروز با ولادت ارباب یک نفر
بر شافعان عرصه ی محشر اضافه شد

از معجزات نور وجود حسین بود
بر بال های فطرس اگر پر اضافه شد

با دیدن حسین، حسن افتخار کرد
بر میوه های قلب پیمبر اضافه شد

این شد که ما به نان و نوایی رسیده ایم
از برکت حسین به جایی رسیده ایم

آدم ز گریه بر غم او آبرو گرفت
امشب مسیح از دم او آبرو گرفت

هر کس که گریه کرد برایش عزیز شد
از روضه ها و ماتم او آبرو گرفت

موسی عصا به دست رها کرد طور را
آمد و از محرم او آبرو گرفت

خضر نبی که زندگیش جاودانه شد
از قطره های زمزم او آبرو گرفت

دنیا ز اعتبار مسیح و کلیم و نوح
یا از نگین خاتم او آبرو گرفت؟

من مطمئنم هر که به بالا رسیده است
از ریشه های پرچم او آبرو گرفت

این واژه در تمام جهان نقش پرچم است
ارباب ما معلم عیسی بن مریم است

از آسمان به سوی زمین این ندا رسید
مژده به هم دهید که خون خدا رسید

تکمیل شد حدیث بلند رسول عشق
یعنی که تک ستاره ی اهل کسا رسید

در ازدحام خیل گدا می شود شنید
سلطان عشق، پادشه کربلا رسید

حال و هوای مستی ما بی دلیل نیست
امشب حسین فاطمه ارباب ما رسید

جذب خودش نموده تمامی خلق را
مثل پیمبری که ز غار حرا رسید

امشب تبرکی ز درش خاک می برند
آنان که هر کدام به قومی پیمبرند

حساس بود فاطمه بر گریه های او
بر بوسه ی نبی به تن و دست و پای او

پروانه های سوخته ی دور شمع او
جبریل می شوند همه از دعای او

صدها مسیح دم همه بیمار او شدند
حلقه زدند بر در دارالشفای او

ثابت شود به خلق ازل تا ابد که نیست
خاکی شبیه تربت کرببلای او

ما که بهشت را همگی لمس کرده ایم
هر شب میان گریه و در روضه های او

وقتی که ذره پروری اصل صفات اوست
پس سینه زن شدن یکی از معجزات اوست

بر سینه غیر نام تو را حک نمی کنیم
از بین سینه عشق تو را دک نمی کنیم

هر کس که در مقابل تو صف کشیده است
ما به حرامزادگی اش شک نمی کنیم

خود را به پیش هیچ کسی جز خود شما
آقا به جان فاطمه کوچک نمی کنیم

ما سیب سرخ سینه خود را حسین جان
با معصیت به عشق شما لک نمی کنیم

لطف تو بود بر دل مسکین پناه داد
ما را رقیه ات سر این سفره راه داد

آن دختری که فاطمه ی کاروان شده
آن که سه سال داشت ولی قد کمان شده

از آن زمان که رأس تو را روی نیزه دید
مانند عمه جان خودش روضه خوان شده

جان داد و در عوض ز لبت بوسه ای گرفت
از آن لبی که بوسه گه خیزران شده

طفل سه ساله ای که پر از خار شد تنش
از بس دویده اند پی اش نیمه جان شده

در مجلس یزید که حرف از کنیز شد
زهرای کاروان تو سخت امتحان شده

امشب تو آمدی و به ما اشک می دهند
ما تشنه ایم و باده از آن مشک می دهند