شهادت حضرت علی (ع)

گفتم بیا که با من دل خسته سر کنی
حقش نبود دختر خود خونجگر کنی

شرمنده ام ، زطرز پذیرایی ام مکن
افطار خویش را ز چه رو مختصر کنی

اصرار من به ماندن تو فایده نداشت
تو می روی که قصد نماز سحر کنی

اینقدر با نگاه خودت آتشم مزن
قصد تو چیست ؟ اینکه مرا شعله ور کنی!

ابرو شکسته، زائر پهلو شکسته ای
دیدار با شهیده ی دیوار و در کنی

بعد از تو کوفه حرمت ما را نگه نداشت
از اهل خویش بلکه تو دفع خطر کنى

مهتاب از جا، کنده شد؛ در التهاب افتاد
شقّ القمر شد، در دو عالَم، انقلاب افتاد

خورشید تا افتاد بر دریا، قیامت شد
آتش گرفت عالَم، مصیبت، بی نهایت شد

هفت آسمان بر دوش و تنها بر زمین می رفت
او خود، قیامت بود و آیت بود و غایت شد

پیشانی اش مَه پیشه، چشمانش خداپیما
با قامتی که اِستنادِ استقامت شد

دوشی که جای بوسه های کوله باران بود
آیا خیالش راحت و در استراحت شد؟

تازه، یتیمان، اُنسشان را تازه می کردند
اما پدر، دیگر پُر از عزمِ عزیمت شد

تازه، فقیران معنیِ دستِ خدا با ماست
تازه، هوای کوفه، سرشار از محبت شد

آن شب که خورشیدی ترین اسطوره را کشتند
آن شب که ماهِ آسمان، قلبش دو قسمت شد

آن شب که دنیا، بار دیگر، داغِ بابا دید
آن شب، بله آن شب، خدا اهل روایت شد

دیگر، علیّ بن ابی طالب، زمینگیر است
آن آسمانگیری که عمری، ماهِ دعوت شد

امشب که بابای ازل، قصدِ ابد دارد
مسجد به خون، زینت شد و غرق لطافت شد

رخش خورشید بود و ماه می بارید ازچشمش
به قدرِ قَدرْ، انزلناه می بارید ازچشمش

و ما ادریک قَدر او که اَلف شهر دشمن داشت
لک فتحاً مبین، والله می بارید ازچشمش

لبش قاری، تنش جاری، خودش اما خود قرآن
که کوه از هیبت او کاه می بارید ازچشمش

چنان او ذوالفقار خویش را در دست می چرخاند
که گویی نور سیف الله می بارید از چشمش

به جز او ما رَاَیتَ عمه اش زینب که مردانه
حریم خیمه بود و آه می بارید ازچشمش

چنانچه غنچه ى زخمی گلی می کرد برجسمش
غبارکوچه با فریاد “وا امّاه” می بارید ازچشمش

پدر چون برسرش آمد سر دنیا به خاک آسود
گلوی بوتراب و چاه می بارید از چشمش

اگر چه آسمان آن روز بغضی  داشت بی پایان
تمام ابرها همراه، می بارید ازچشمش

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود
فریاد بی‌صدا، غم دل بود و آه بود

دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او
صبح سفید هم‌چو دل شب سیاه بود

دانی چرا جبین علی را شکافتند؟
زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود

خونش نصیب دامن محراب کوفه شد
آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود

یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید
اشک شبش به غربت روزش گواه بود

دستش برای مردم دنیا نمک نداشت
عدلش به چشم بی‌نگهان اشتباه بود

هم‌صحبتی نداشت که در نیمه‌های شب
حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود

مولا پس از شهادت زهرا غریب شد
زهرا نه یار او که بر او یک سپاه بود

وقتی که از محاسن او می‌چکید خون
عباس را به صورت بابا نگاه بود

«میثم!» هزار حیف که پوشیده شد ز خون
رویـی کـه بهـر گمشـدگان شمـع راه بود