حامد عسکرى

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش
اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش

قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده
صدای نازک برخورد چینى با النگویش

مضاعف می کند زیبایی اش را گوشوار آنسان
که در باغی درختی مهربان را آلبالویش

کسوف ماه رخ داده ست یا بالا بلای من
به روی چهره پاشیده ست از ابریشمِ مویش؟

اگر پیچ امین الدوله بودم می توانستم
کمی از ساقه هایم را ببندم دور بازویش

تـو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی
یکی با خنده ى تلخش، یکی با برق چاقویش

قضاوت می کند تاریخ بین خان ده با من…
که از من شعر می ماند و از او باغ گردویش

رعیّت زاده بودم، دخترش را خان نداد و من
هزاران زخم در دل داشتم این زخم هم رویش!

اصلا قبول حرف شما، من روانی ام
من رعد و برق و زلزله ام؛ ناگهانی ام

این بیت های تلخ ِ تفس گیر ِ شعله خیز
داغ شماست خیمه زده بر جوانی ام

رودم ! اگرچه بی تو به دریا نمی رسم
کوهم ! اگرچه مردنی و استخوانی ام

من از شکوه ِ روسری ات کم نمی کنم
من -این غبار- چرا می تکانی ام ؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز
این سر، که سرشکسته ی نامهربانی ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست
از بعد رفتنت، گلِ ابرو کمانی ام!

شاعر شنیدنی ست ولی دست روزگار
نگذاشت اینکه بشنوی ام یا بخوانی ام

این بیت آخر است! هوا گرم شد، بخـند
من دوستدارِ بستنی زعفرانی ام!

غزلم دره ای از نسترن و شب بوهاست
مرتع درمنه ها دهکده ی آهوهاست

این طرف کوچه ی بن بست نگاه آبی ها
آن طرف کوچه ی پیوند کمان ابروهاست

این خیابان بلندی که به پایین رفته
مال گیسوی به هم ریخته ی هندوهاست

غزلم گردش کاشی است در اسلیمی ها
غزلم تابش خورشید بر اسکیموهاست

باد می آید و انجیر مقدس مست از
روسری های به رقص آمده در هو هو هاست

هر چه که بر سر من رفته از این قافیه ها
از به رقص آمدن باد میان موهاست

تلخ مردن وسط هاله ای از ابر و عسل
سرنوشت همه ی هسته ی زرد آلوهاست

کار سختی است،ببخشید ولی می گویم :
اینکه بوسیدنتان دغدغه ی کم روهاست

هرچه با تنهایی من آشنا تر می شوی
دیرتر سر میزنی و بی وفا تر می شوی

هرچه از این روزهای آشنایی بگذرد
من پریشان تر، تو هم بی اعتناتر می شوی

من که خرد و خاکشیرم! این تویی که هر بهار
سبزتر می بالی و بالا بلاتر می شوی

مثل بیدی زلف ها را ریختی بر شانه ها
گاه وقتی در قفس باشی رهاتر می شوی

عشق قلیانی ست با طعم خوش نعنا دوسیب
می کشی آزاد باشی، مبتلاتر می شوی

یا سراغ من می آیی چتر و بارانی بیار
یا به دیدار من ابری نیا، تر میشوی!

جمعه ها عصر، حوله دور سرت
می رسی از قنات پایینی

سر راهت دوباره با وسواس
می نشینی و پونه می چینی

پونه ها را دوباره می کاری
لای موهای خیسِ بی گلِ سر

می روی آه و باز پشت سرت
دشت پروانه را نمی بینی

تو شکوهت میان دختر ها
ای نجیب اصیل ای بومی

مثل یک تخته فرش کرمانی ست
وسط فرش های ماشینی

پدرت کدخدا، خودت خاتون،
باغ خرما، چهار گله شتر

پس غلط کرده عاشقت شده است
پسری کامده رطب چینی!

سلام سوژه نابم برای عکاسی‌
ردیف منتخب شاعران وسواسی‌

سلام هوبره ی فرش‌های کرمانی‌
ظرافت قلیان‌های شاه عباسی‌

تجسم شب باران و مخمل نوری‌
تلاقی غزل و سنگ یشم الماسی‌

و ذوالفنون، شب چشم تو را سه تار زده‌
به روی جامه‌دران با کلید «سل لا سی»

دعا، دعای همان روزگار کودکی است:
خدا تُنه ته دوباله تو مال من باسی‌