محمدعلی ریاضی یزدی

آن زهره‌ ای که مهر به نورش منوّر است
دردانۀ پیمبر و زهرای اطهر است

بانوی بانوان جهان، سرور زنان
دُرج عفاف و عصمت کبرای داور است

او را پدر رسول خدا، صدر کائنات
او را علی ولی خداوند، همسر است

بحریست پر ز دُرّ و گهرهای شاهوار
یزدان ورا ستوده به قرآن که کوثر است

نوری که زیب بخش مکان است و لامکان
از باختر فروغ رخش تا به خاور است

حورایِ اِنسی است و ز مشکین شمیم او
گیسوی حور و روضۀ رضوان معطر است

در خانه‌ای که جای قدمهای جبرئیل
گاه نزول وحی خدا، زیب و زیور است

از رنج کار آبله میزد به دست او
دستی که بوسه‌گاه لبان پیمبر است