امیر جان صبوری

شهر خالی، جاده خالی، کوچه خالی، خانه خالی

شهر خالی، جاده خالی، کوچه خالی، خانه خالی
جام خالی، سفره خالی، ساغر و پیمانه خالی

کوچ کرده دسته دسته آشنایان، عندلیبان
باغ خالی، باغچه خالی، شاخه خالی، لانه خالی

وای از دنیا که یار از یار می ترسد
غنچه‌های تشنه از گلزار می ترسد

عاشق از آوازه‌ی دیدار می ترسد
پنجه‌ خنیاگران از تار می ترسد

شهسوار از جاده‌ هموار می ترسد
این طبیب از دیدن بیمار می ترسد

سازها بشکست و درد شاعران از حد گذشت
سالهای انتظاری بر من و تو بد گذشت

آشنا ناآشنا شد، تا بلی گفتم بلا شد
-

گریه کردم ناله کردم حلقه بر هر در زدم
سنگ سنگ کلبه ویرانه را بر سر زدم

آب از آبی نجنبید خفته در خوابی نجنبید
-

چشمه‌ها خشکید و دریا خستگی را دم گرفت
آسمان افسانه‌ ما را به دست کم گرفت

جام ها جوشی ندارد عشق آغوشی ندارد
بر من و بر ناله‌هایم هیچکس گوشی ندارد

بازآ تا کاروان رفته باز آید
بازآ تا دلبران ناز ناز آید

بازآ تا مطرب و آهنگ و ساز آید
تا گل افشانان نگار دل نواز آید

بازآ تا بر در حافظ سر اندازیم
گل بیفشانيم و می در ساغر اندازیم

...