مجید آژ

هرچندکه اندام تو برف سبلان است
از گرمی اهوازِ لبت بوسه پزان است

یک شهر در این عرضه تقاضای تو دارد
تقصیر لبت نیست اگر بوسه گران است!

بازار طلا نیست اگر موی طلاییت
با هر وزش باد چرا در نوسان است؟

سر ریز شدم از یقه پیرهن از بس
در عشق تو سیال تنم در فوران است

تا بره ی چشمان تو را گرگ ندزدد
در مرتع گیسوت،دلم چشم چران است

هر بار که تبخیر شد از ذهن خیالت
آن سوی دگر خاطره ات در میعان است

رویای من این بود که همراه تو باشم
افسوس که در دست تو دست چمدان است

باران تنت کاش بر این خانه ببارد
هر چند که بخت بد من، قطره چکان است!

لواشکانه به دندان نشسته ای جانم
بگو که دل بکنم از تو یا که دندانم

تمام مزه دنیا به ترشرویی توست
فدای تنگی خلقت لبان خندانم

چه خوب،آمدی امشب ،که مانده بودم باز
چگونه این دل درمانده را بپیچانم

زغال چشم سیاه و دوسیب گونه تو
بساط عیش مهیاست پای قلیانم

خمیر بوسه ورآمد سخن بگو با من
که تا تنور لبت گرم شد بچسبانم!

به دکمه دکمه پیراهنت قسم هر شب
به یاد صبح تنت تا سپیده بارانم

اگر چه چشم پر از خواب و جاده هموار است
به شوق سیب لبت تا بهشت میرانم!

شبانِ گیس بلندِ عشیره ی پدری
فدای نی لبکت گله گله حور و پری !

فرشته را به شبانی چکار؟ می ترسم
که گله را به چراگاه آسمان ببری

قسم به صبح ! که ای آفتاب گندمگون
بزک نکرده هم از دختران شهر سری

چهار فصل درختان اگر که گل بدهند
میان آن همه گل از همه شکفته تری

دو چشم میشی و یک دشت گرگ ، باکی نیست
که با حساب من از هر نظر تو بیشتری !

مرا به کاسه ای از شیر ماه مهمان کن
که گرگ و میشم از این کوره راه دربه دری

رها کن این رمه را ، در کنار من بنشین
چه می شود که بیارامد از تو رهگذری

رها کن این رمه را ، از خدا که پنهان نیست
من عاشقت شده ام پیش از آنکه دل ببری!

روسری را بدست باد بده
آسمان را دوباره رنگ بزن

سر به دامان ابرها بگذار
با سر انگشت شانه چنگ بزن

رسم آهو کشی ور افتاده ست
تو ولی اسب ناز را زین کن

با تفنگ شکاری چشمت
ماه من، گله ی پلنگ بزن

عیب از تنگی لباست نیست
چشم یک شهر اگر درآمده است

تیر غیب است، من دعا کردم
که خدایا به چشم تنگ بزن

ای که از سرزمین خورشیدی
دوری راه را بهانه نکن

گوشی ماه را شبی بردار
به من بی ستاره زنگ بزن

عشق دریای سهمگین بلاست
عاشقت از بلا نمی ترسد

تا که باور کنی بیا بنشین
پیش ما لقمه ای نهنگ بزن!

حیف موهای پر کلاغی نیست
روسری دور آن قفس بکشد

جز من و تو کسی که اینجا نیست
بگذار آسمان نفس بکشد!

اهل سیگار نیستم اما
بگذار این مسافر خسته

نخ پیراهن تو را گاهی
بعد چای، از سر هوس بکشد!

و خدا در مدار لبهایت
خال را آفرید چون می خواست

مرز دنیای کوچک من را
کمتر از دانـــه ى عدس بکشد!

دهنِ شعرم از تو آب افتاد
مثل لیموی ترش می مانی

کاش نقاشـی تو را از نو
بار دیگر خدا ملس بکشد!

این دغل دوستان که می بینی
عاشقت نیستند، می ترسم

دست این روزگار عاشق کش
گِرد شیرینی ات مگس بکشد!

ارث ما شاعران که قابل نیست
ای رفیقان وصیتم این است

نفـس آخر مرا دم مرگ
بگذارید همنفس بکشد...