محمدحسن بارق شفیعی

هر قدَر ناله کشیدیم به جایی نرسید

دردِ‌ما کهنه شد،‌امّا به دوایی نرسید

چه فغان‌ها که کشیدیم،‌کسی گوش نکرد

به همآهنگی ‌ما نیز صدایی نرسید

چه قَدَر شِکوه نماییم ز بخت و ز فلک

جز ز ما بر سرِ ما هیچ بلایی نرسید

گره اندر گره افتاده به کارِ دلِ ‌ما

به مددکاریِ ‌ما عقده‌گشایی نرسید

ما که از قافله ماندیم مگر وقتِ رحیل

خواب بودیم وَ یا بانگِ درایی نرسید

تا که دل منتظرِ خوانِ فلک شد بر ما

غیرِ خونِ جگر و اشک،‌ غذایی نرسید

صادقان را به جگر داغ سرِ‌داغ آمد

خاینان را به خدا هیچ بلایی نرسید

حاصلِ‌ما همه در اِشکمِ شه رفت،‌ولی

لبِ‌نانی به لبِ‌خشکِ گدایی نرسید

در محیطی که به پابوسِ‌خسان هر چه دهند

سرِ‌شوریدهٔ ما بُد که به پایی نرسید

«بارق» از درد مکن شِکوه که در شهرِ کَران

هر قَدَر ناله کشیدیم به جایی نرسید

دیشب چمن خیال گل کرد

یا شاهد شعر جلوه‌گر بود؟

نی، نی، غلط است، گلشن عشق:

جولانگه مردم نظر بود

زیباچمنی چو فکر شاعر

آیینهٔ حُسن خودنگر بود

دامان هوا ز لطف شبنم

از روح فرشته شسته‌تر بود

در هر رگ گل فروغ مهتاب

روشنگر آیت هنر بود

هر لؤلؤ شبنم: عکس مه داشت

آغوش ستاره پُر قمر بود

آری: وزش نسیم گل‌ها

آهسته ولی جنون‌اثر بود

من پای گلی نشسته سرشار

بلبل سر شاخ نغمه‌گر بود

گرمیِّ امید و آتش شوق

هر لحظه به سینه شعله‌ور بود

دل آمدنش خیال می‌بست

جز عشق ز هر چه بی‌خبر بود

مژگان به رهش ستاره می‌ریخت

در سینهٔ آسمان شرر بود

یک‌بار تکان گلبنم خواند

دیدم که قیامتی دگر بود

خورشید ز سایهٔ گلی خاست

یا حور به جامهٔ بشر بود؟

یا او که دلم به انتظارش:

هر لحظه به فکر صد خطر بود

آری! به خدا بت من آن‌جا

چون نور به دیده جلوه‌گر بود

سرشار و به حُسن خویش مغرور

می بر کف و نشئه‌اش به سر بود

پیمانه به من گرفت و خندید

وآن هر دو لبش ز باده تر بود

گفتم: نستانم ار نگویی:

کاین‌جا به منت که راهبر بود؟

گفتا: به سلامت کسی نوش!

کآزادی و عشقش همسفر بود

زین‌بیش نمی‌توان سخن گفت

در عالم هوش همین‌قدر بود

فردا که مهر با رخ تابان و آذری

آهسته سر زند ز گریبان خاوری

زی بحر آسمان شود از ساحل افق

زرّینه‌کشتی فلک اندر شناوری

عید آید و سرور بجوشد به سینه‌ها

دل‌ها شود ز غصه و رنج و الم بری

گردد فراخ ساحت جولان آرزو

باز ایستد ز کج‌روشی چرخ چمبری

آید به بزم عیش جوانان پاکدل

دلدار شیشه‌پیکر و مهروی چون پری

سیمین‌بران شوخ گهر دانه‌های دل

از یکدگر برند به آیین دلبری

باشد چو مار مست بر شاخ نسترن

گیسوی تاب‌خورده به بازوی مرمری

عاشق به نام عید ببوسد لب نگار

هر آفتاب حُسن کند ذره‌پروری

لیکن طلوع عید من آن‌صبح آرزو

کاین‌سان غمم فزوده، به تلقین مفتری

باری به عیدگاه محبت ز روی لطف

آیا کند به حال من خسته داوری؟

ببالید اندیشه‌های بلند

که زی آسمان‌ها سفر می‌کنید

وزآن‌تیره‌گردون وهم‌آفرین

به نور تمنا گذر می‌کنید

داروی سوز درون ما شراب ناب نیست

آتش این لاله را افسردگی از آب نیست

نه ایوان آرزو دارم، نه می‌ترسم ز زندانی

پیام زندگی گویم ز انسانی به انسانی

چو منصور ار سخن گویم، به دارم می‌کشند این‌جا

ز بینایان نمی‌یابم یکی چشم سخن‌دانی

مرا آزردگیِّ دیگران آزرده می‌سازد

به قلب من خَلَد خاری که گیرد جا به دامانی

ز من پرسید رنج ناتوانان را، که می‌داند

زبان آرزوهای پریشان را پریشانی

سموم نامرادی نخل امیّدت نسوزاند

رسانی گر دلا جان حزینی را به جانانی

سر شوریده‌ای دارم که قربان وطن سازم

رفیقان! بسته‌ام با زندگانی طرفه‌پیمانی

نبرد زندگانی مسلک و ایثار می‌خواهد

نبرد گردنی «بارق» دم تیغ هوس‌رانی

آن‌دم که الههٔ محبت

بال و پر جست‌وجو گشاید

در عرش خدا فرشتهٔ عشق

دروازهٔ آرزو گشاید

رنگینی جلوهٔ تمنّاست

زیبا اثری که عشق دارد

هر نقش بدیع پدیدهٔ اوست

نازم هنری که عشق دارد

ای دوست همای عشق هرگز

بر خار و خس آشیان نسازد

تا مرغ سرا به اوج پرواز

با بال سبک عنان نسازد

من اختر تابناک مهرم

من زادهٔ آفتاب عشقم

هر شعله که از دل حسد خاست

گردد نه حریف تاب عشقم

سخن بشنو مجال چند و چون نیست

جهان جز رزمگاه آزمـون نیست

ز مدّ و جزرِ آن باشد هویدا

که موج‌آسا بقایش در سکون نیست

دوام رعد هستی برقـکی بود

بقای زندگانی زین فزون نیست

به زودی می‌‌‌رسد بـر اوج عزت

هوس گر توده‌ای را رهنمون نیست

چرا شد ذرّه اسباب تباهی

اگر معراج عقل ما جنون نیست

نشان عشق فرهادش نخوانید

صدای تیشه گر در بیستون نیست

رسیدن‌ها به کاخ اعتبارات

به همراهیِّ نیرنگ و فسون نیست

چه سود از خرقه و دستار و تسبیح

درون هر که صافی چون برون نیست

اگر مردی تـو، دستِ بی‌نوا گیر

مروّت خنده بر حال زبون نـیست

ز جام ناتوانان آب خوردن

چه باشد جان من گر شرب خون نیست

رسـد بـر منزل مقصود «بارق»

هر آن‌کاو کاسهٔ صبرش نگون نیست

باز یاران خرابات چه کردند که دوش

خم و خمخانه به هم خورد و بَرانگیخت خروش

محرمان حرم دل همه آواره شدند

شب‌نشینان خرابات مغان خانه به‌دوش

وای! این‌پیر خرابات هم از اهل ریاست

زهر در شیشه دهد جای می، این‌باده‌فروش

دیدمش دوش ز میخانه به مسجد بشتافت

دل صنم‌خانهٔ اهریمن و سجاده به‌دوش

وای بر مست سرانداز که باور می‌کرد

رقص افرشته از این‌دیو، به آهنگ سروش

قاضی و محتسب و شحنه به هم ساخته‌اند

که کشانند ورا تا برِ داروغه به دوش

ما به یک‌جرعهٔ ناخورده سزاوار جزا

پیر ما، صاحب این‌میکده در نوشانوش

ای رفیقان من، ای اهل خرابات مغان!

هان مباشید از این‌سانحه بی‌طاقت‌و‌توش

این‌خرابات شود باز به معموره بدل

باز مستانِ سرانداز بر آرند خروش

قاضی و محتسب و شحنه گریزند ز شهر

رود این‌پیر ریاکار خرف گشته ز هوش

آن‌زمان ما و شما و می و میخانه و بزم

پای‌کوبیّ و سرافشانی و آهنگ سروش