محمدحسین بهرامیان

سال ها چون موج دریا در تلاطم زیستم
با «به دریا بنگرم دریا ته وینُم» زیستم

روزها در قحط سال خاطرات سبز دشت
مثل بابا، با دوبیتی با ترنّم زیستم

چار فصل دفتر دل قصه ی پاییز بود
روزها در انتظار فصل پنجم زیستم!

چشم من، دریاییِ صد نوح، طوفان بود و من
مثل اشکی در میان چشم مردم زیستم

عاقبت مردم نفهمیدند مفهوم مرا
بینشان هرچند عمری با تفاهم زیستم

آنچه آمد بر سرم از یک تبسم بود و باز
سال ها در آرزوی یک تبسم زیستم

بانوی شرجی! خوبِ من! خاتونِ بی خلخال!
باید زبان حالِ دریا را بلد باشی

شیراز رنگ خیس چشمت را نمی فهمد
ای کاش رسم این طرف ها را بلد باشی

شاید خودت را خواستی یک روز برگردی
باید مسیر کودکی ها را بلد باشی

یعنی بدانی " مرد در باران " کجا می رفت
یا لااقل تا  " آب - بابا "  را بلد باشی

وقتی که حتی از دل و جان دوستش داری
باید هزار آیا و اما را بلد باشی

یعنی ببینی و نبینی! بشنوی اما...
یعنی زبان اهل دنیا را بلد باشی

حتی اگر آیینه باشی، پیش این مردم
باید زبان تند حاشا را بلد باشی

دیروز یادت هست از امروز می گفتم
امروز می گویم که فردا را بلد باشی...

آن سو تر از تمامی قول و قرارها
پاییز را قدم زده ام بی تو بارها

امروز، جمعه، چندم اذر، خیال کن
داری قرار با منِ دل بیقرار...ها!