محمد حیدری

ﮔﻮﺋﯿﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﺎﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺩﯾﺸﺐ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﮤ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻃﺎﻗﺖ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺩﻟﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺸﺪ
ﮔﻮﺋﯿﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﺎﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺩﺭ ﺳﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﮐﻨﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﻤﻮﺵ
ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺪﮤ ﻣﻦ ﺁﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺍﺭ ﻧﺸﺴﺖ
ﮐﻪ ﺯﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﮔﺮ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﺩﺍﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ

...

عاشقانه, غزل, محمد حیدری نظر دهید...