میلاد میرزایی

من عزادار خودم هستم و غمخوار خودم
بعدِ تو سوخت به حالم دل سیگار خودم

من که حتی خودم از دست خودم دلگیرم
اعتباری که نمانده ست به بازار خودم

منم آن صِفر که آغازگر فاصله هاست
شده ام مبدا تنهایی بُردار خودم

شک ندارم به خودم بوی تو می آید باز
من توهم زده در قصه ی بودار خودم

هرکه آمد سر دیوار دلم فحش نوشت
سنگ خوردم من از آن قوم هوادار خودم

رو به آیینه که شمشیر بگیرم یعنی
من خودم آمده ام باز به پیکار خودم

من "خودم" کرد که لعنت به خودم باد، که من
شده ام باز بدهکار و طلب کار خودم...