سجاد رشیدی پور

هر گوشه می ‌بینم پلنگی در کمین داری
ماهی که از اقبال ما پا بر زمین داری

از دیگران دل بردن آسان است، حرفی نیست
از من اگر دل بردی اما، آفرین داری!

چشم ها حس دروغی را تعارف می کنند
تا که بر هر چشم، بیش از حد توقف می کنند

عشق نامش نیست، این بازی بی شرمانه ای است
شرم بر آن ها که در بازی تخلف می کنند

چشم تا وا می شود دل ساده می ریزد فرو
قصر بی دروازه را راحت تصرف می کنند

ناگهان آن ها که اظهار ارادت کرده اند
می روند و ساده اظهار تاسف می کنند

شعر برمی خیزد آن جایی که در ما حرف ها
برنمـی خیزند و احساس تکلف می کنند

عاقبت دستانمان رو می شود با شعرها
مثل چشمانی که بعد از گریه ها پف می کنند