احسان رعیت

حس میکنم عمرم به دنیا نیست
اون رفته و روح من اینجا نیست

گفته بهم تنهاست اما نیست
هرکی یه سایه با خودش داره!

من شک ندارم با یکی دیگه...
از من گذشته تا یکی دیگه...

عشق ِ منه اما یکی دیگه...
بغضم نمیذاره بگم چی شد!

عطر ِ غریب ِ تو شب ِ موهاش...
چلچله‌های طاق ابروهاش...

چشماش، اون دو تا پرستوهاش
کوچیدن از من، بر نمی‌گردن!

عین خوره افتاده به جونم
این‌که من عشق چندم اونم؟!

با این‌که می دونم، نمی‌دونم
این گله‌ رو تا چند بشمارم؟!

موهاش انگشتامو دزدیده
سایه‌ش دو تا پاهامو دزدیده

با بوسه‌هاش، صدامو دزدیده
بغضم بذاره حرف‌ها دارم...

لعنت به من! فکر ِ خیانت باش
من دوستت دارم، تو راحت باش!

اما فقط با دوستام ای کاش...
هر آرزو یه حسرت ِ تازه‌ست...

باید از کدوم طرف می‌رفتم
تا به خاطرات تو بر نخورم؟

به کدوم رابطه تن میدادم
تا تهش دوباره خنجر نخورم!

کاش خودخواه تر از این بودم
به خودم جای تو فک می‌کردم

هردفعه وسوسه می‌شدم به عشق
به بدی‌های تو فک می‌کردم

جایی غیر گوشه‌ی تنهایی
بعد رفتنت پناه من نبود

عشق ِ تو نقشه‌ی قتل ِ منو داشت
چیزی جز گریه سلاح من نبود...

به کسی تکیه نکردم تا عشق
رو سرم دوباره آوار نشه

زخم‌مو تازه نگه داشتم تا
اشتباه کهنه تکرار نشه

به غمی که دادی عادت کردم
روی زخمای تنم دست نکش

مث آتیش ِ پس خاکستر
ساکتم! رو دهنم دست نکش

تو از اون همه غم و تنهایی
هیچی توی خاطرت نیست، برو

عشق من! دیگه توی این خونه
هیچ کسی منتظرت نیست، برو...

ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺗﻮى ﮐﺎﻓﻪ ﻭ
ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﻩ ﮔﻮﻧﻪ ﺕ ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺷﺪﻩ

یکی ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ ﻭ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ
ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺰ ﻫﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﺷﺪﻩ!

کنارت ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻬﺖ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻨﻪ

ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﻩ ﻗﻬﻮﻩ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺑﺪﻩ
ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻭ ﺗﺎﺗﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﻨﻪ!

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺟﻔﺘﺘﻮﻥ رﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ
ﻗﺮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﮐﻨﻢ

ﺍﮔﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺳﺨﺘﺘﻪ
ﺑﮕﻮ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻨﻢ!

ﺗﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﺍﻭﻥ
ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻢ

ﺗﺎ ﺷﺎﻟﺖ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ
ﯾﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻪ ﺗﻮﯼ ﮔﺮﺩﻧﻢ!

ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﮐﺎﻓﯿﻪ
ﺩﯾﮕﻪ ﺭﻭﺳﺮﯾتو ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﻧﮑﺶ

عزيز ﺩﻟﻢ ﻻ ﺍﻗﻞ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ
ﺗﻮ ﺗﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﺷﻮ ﺳﺮ ﻧﮑﺶ!

ﺩﯾﮕﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺸﻢ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ

ﺑﻪ ﮔﺎﺭﺳﻮﻥ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻧﺸﻪ
ﺗﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﻓﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮ!