مسلمانی اگر این است ذوق کافری بهتر
به انکار خدا اقرار با لفظ دری بهتر
چه دریابند از آیات رحمت این تبهکاران؟!
جزای این جماعت جهل و کوری و کری بهتر
تبر، تنها زبان رایج جهل است و نادانی
که این بت‌های سنگی را خلیل آزری بهتر
محاسن‌های پر آفت، شمایل‌های بی حرمت
چه انسانند این اشکال بی حاصل، خری بهتر!
زبان فلسفی با جهل بی معنی چه می‌لافد
جهان از لوث این آلوده دامانان، بری بهتری
ندارد دار دنیا حسن روز افزون خوشنامی
در این عبرت سرا گمنامی از نام آوری بهتر
ساده از دست ندادم دل پرمشغله را
تا تو پرسیدی و مجبور شدم مسئله را
من "برادر" شده بودم و "برادر" باید
وقت دیدار، رعایت بکند "فاصله" را
دهه ی شصتی دیوانه‌ی یكبار عاشق
خواست تا خرج كند این كوپن باطله را
عشق! آن هم وسط نفرت و باروت و تفنگ
دانه انداخت و از شرم ندیدم تله را...!
و تو خندیدی و از خاطره‌ها جا ماندم
با تو برگشتم و مجبور شدم قافله را
عشق گاهی سبب گم شدن خاطره‌هاست
خواستم باز كنم با تو سر این گله را...
خدا یک شب تو را در سینه ی من زاد، باور کن
یقینی در گمان پیچید و دستم داد، باور کن
تو مثل هر چه هستی در درون من نمی گنجی
مرا ویرانه کردی خانه ات آباد! باور کن
اگرچه بر دلم بارید طوفان عظیم شک
پلی بین دل ما بود از پولاد، باور کن
نمی فهمم زبان واژه های آتشینت را
رهایی مثل یک آشوب، یک فریاد باور کن
تو از نسل عقیم گریه های رفته از یادی
که تنهایی تو را در چشم هایم زاد، باور کن
چکامه