چهارپاره

گاه می پرسد که اندوهت ز چیست
فکرت آخر از چه رو آشفته است

بی سبب پنهان مکن این راز را
درد گنگی در نگاهت خفته است

گاه می نالد به نزد دیگران
کو دگر آن دختر دیروز نیست

آه آن خندان لب شاداب من
این زن افسرده مرموز نیست

گاه میکوشد که با جادوی عشق
ره به قلبم برده افسونم کند

گاه می خواهد که با فریاد خشم
زین حصار راز بیرونم کند

گاه میگوید که : کو ‚ آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونکار تو ؟

دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم
نیست پیدا بر لب تبدار تو

من پریشان دیده می دوزم بر او
بی صدا نالم که : اینست آنچه هست

خود نمیدانم که اندوهم ز چیست
زیر لب گویم : چه خوش رفتم ز دست

همزبانی نیست تا برگویمش
راز این اندوه وحشتبار خویش

بیگمان هرگز کسی چون من نکرد
خویشتن را مایه آزار خویش

از من است این غم که بر جان من است
دیگر این خود کرده را تدبیر نیست!

کشور چشمهای بارانی ت
در هجوم سپاه نیرنگ است

آه ای باور صداقت سرخ
مثل پروانه ها دلم تنگ است

امپراطور مست بی تاجی
که نگاهت همیشه تکراری است

سایه ها با تن تو در تاریخ
مقصد ارتشی هماهنگ است

نقش سر دوشی سپهبد ها
روی دوشت چقدر سنگین است

نمره ی دو به تو نمی آید
توی قلبت حماسه ی سنگ است

در سکوتم قراولی بفرست
پشت این جبهه غرق آشوب است

در سر من دوباره درگیریست
در دل من بدون تو جنگ است

با غزل جنگ تن به تن دارم
لشکر شعر من شهید شدند

دست من از ستاره ها کوتاه
پای اسطوره های من لنگ است

بی تو فرمانده ای زمینگیرم
پای من گیرکرده در مرداب

کشورم روی دوش من جاری
توی تابوت سبز فرهنگ است

رمز شب را عوض نکن حتی
واژه ها را گسیل کن در من

توی دست غزل سلاحی گرم
توی دست سپاه من سنگ است

تو دوستم داری و من هم دوستت دارم
این را کجا پنهان کنم !؟ چشم همه شور است

گفتم اگر تقدیر برگردد چه خواهد شد
گفتم اگر روزی تو را... گفتی بلا دور است

عطر تو می پیچد، تمام شهر می‌پیچد
می‌ترسم و این ترس بویی آشنا دارد

می ترسد از هر کوه، از هر گردنه  هر پیچ
سرکاروان ِ کاروانی که طلا دارد !

تنها تو را دارم! تو هم تنها مرا داری
روح منی و روح من در تن نمی‌ماند

امّا نمی‌ خواهم به بعد از تو بیاندیشم
بعد از تویی دیگر برای من نمی‌ماند

بعد از تو هیچ انگیزه ای در شعر گفتن نیست
بعد از تو دیگر نامی از من نیست دختر جان

یاسر فقط یک مرد در آغاز اسلام است
یاسر فقط نام خیابانی ست در تهران!

« الحمدالله الّذی ... » وقتی تو را دارم !
یک وصله ی بی رنگ بر مویم نمی چسبد

آنقدر خوشبختم که در این روزها دیگر
هرچه خدا را شکر می گویم نمی چسبد !

تو دوستم داری و من هم بیشتر حتی ...

-

من ساده زیستم ولی خب ساده نیستم
من وعده ای که حق به شما داده نیستم!

از پشت کوه و از پی خورشید اومدم
باور کنید من یه فرستاده نیستم!

دست و دلم به دعوتی هیشکی نمیره تا...
این "اعتراف" معجزه ی آخرم بشه!

ای قومِ تنگدست ببینید! این دفه
اعجاز می کنم که خودم باورم بشه!

پیغمبری شده م که توو قومش اضافیه!
سردش بشه کتابشو آتیش می زنه!

اعجاز من به درد کسی که نخورد! هیچ
حالا عصام داره منو نیش می زنه!

مردم سوال می کنن از هم :بهار کو!؟
تقویم چِش شده که زمستون هنوز هست!؟

کی داره توو عزای خودش گریه می کنه!؟
ابرا که ساکتن چرا بارون هنوز هست!؟

چند وقته که همش با خودم فکر می کنم
واجب تر از رسالت من، امّتِ منه!

میرم به سمت غار دلم میگه صبر کن!
میرم به سمت کوه و دلم شور می زنه!

دیشب دوباره نور رسید و سوال کرد:
مردم چطور حرفمُ از بر نمی کنن!؟

آیه به آیه گفت و بِهم گفت چاپ کن
اینا کتابِ قبلیُ باور نمی کنن!

بغضم گرفت و داد زدم روو به آسمون:
تا مردمی نشی به خدایی نمیرسی

من با کتاب تازه به اعجاز می رسم!
تو با کتاب تازه به جایی نمیرسی!

هربار می رفتی، کسی می باخت
هربار می رفتی، کسی می مُرد

می خواست با دنیا بسازد، حیف
حالش از این عالَم، بهم می خورد

اینجا کسی در سردی دنیاش
تحلیل رفته، منقبض می شد

یک گونه ی نادر که بی علّت
هربار رفتی، منقرض می شد

خود را درون من، تماشا کن
آیینه ام، هرچند لک دارم

دنیای بعد از تو که چیزی نیست
دیگر خودم را نیز شک دارم

آنجا که باید مغزِ من می بود
آغوش دلگیرِ جنونم بود

چیزی که در این سینه می جنبید
بیگانه با پمپاژِ خونم بود

یک عمر، سربارِ خودم بودم
بار اضافی، روی دوش عشق

«دیگر نمیخواهم!» نشد امّا
حالی کنم این را به گوشِ عشق

بی همسفر، راه خودش را رفت
هرچند در بیراه، دیدی نیست

عادت به این بیهودگی دارم
تنهائی ام، چیز جدیدی نیست

تنهائی اش، شیرین تر از این هاست
وقتی «مگس» دورش فراوان است

می خواهد آن باشد که می خواهد
حوّاست او، حوّا هم «انسان» است

دنیای او در ساحل و دریا
دنیای من در دفتر و خودکار

دنیای من یعنی که شب تا صبح؛
تکرارِ یک تکرار در تکرار

گُل های نیلوفر، درونم مُرد
مفهومی از مرداب می گیرم

یک عکس بی حرکت، کنار طاق
دارم خودم را قاب می گیرم

گفتم برایم مُرده ای دیگر
گفتم، ولی باور نمی کردم

از پای خود افتاده ام، امّا
از روی حرفم بر نمی گردم

از روی حرفم بر نمی گردم
مفهومِ دنیایم، خداحافظ

با خاطری آسوده ترکم کن
سمتت نمی آیم، خداحافظ...

گفت: کنعان بگو مگر چه شده؟
نمره هایت شبیه سابق نیست

بغض کردم سری تکان دادم
قدرت گفتن حقایق نیست

بارِ دوم بلندتر: کنعان
دوستانت کجا! پسر تو کجا!

دوستانم بدونِ دغدغه اند
جای من بینِ این خلایق نیست

آه...بس کن تــو را خدا استاد
خیس گشته تمام گونه ی من

لرزش افتاده بینِ اعضایم
و گلو را توان هق هق نیست

خواستم تا که درس و مشقم را
خواستم تـا که منطقی باشم

آه...وقتی که دل وسط باشد
هیـچ جایی برای منطق نیست

چند روز گذشته یـادت هست
درس سهراب را که میگفتی؟

زندگی سخت میشود وقتی ـ
در کنارت گل شقایق نیست

تا که از حال زار من فهمید
بغض کرد و گریست استاد و ـ

با خطی خوش به روی تخته نوشت:
مدرسه جای مرد عاشق نیست!